نکوداشت سرمایه‌های انسانی

۲ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۳ ثبت شده است

بسم الله
اگر ایجاد دلبستگی در کارکنان یک سازمان، وظیفه‌ای مهم بر دوش مدیران آن سازمان باشد؛ به طریق اولی ایجاد دلبستگی در مردم یک کشور نیز از مهمترین وظایف ره‌بر و مسئولان یک کشور است. ره‌بر ایران، بارها نشان داده است که برای تکریم و نکوداشت مردم کشورش اهمیت بالایی قائل است. برای مثال در صحبت‌هایش با مردم، دائما لبخند بر لب دارد، به مناسبت‌های مختلف سعی می‌کند که در جمع آن‌ها حضور داشته باشد،‌ به خانه‌شان برود و پای صحبت‌ها و درد دلشان بنشیند، از خود با لفظ «حقیر» نام ببرد و ... .
جدیدترین نمود‌ِ این رفتار را می‌توان در دیدار ره‌بر از شرکت مپنا ملاحظه کرد. جایی که ره‌بر پس از اینکه از طریق تلفن، دستورِ راه‌اندازی نیروگاه نجف را اشرف که توسط پرسنل مپنا ساخته شده است صادر می‌کند؛ چند لحظه‌ای می‌ایستد و به مدیرعامل مپنا می‌گوید که به کارکنانش در عراق پیام ر‌ه‌بر را این‌گونه ابلاغ کند:

«بهشون بگید چهره‌ی شما را دیدیم؛ از خوشحالی شما و موفقیت شما ما هم خوشحالیم»

توضیح اینکه: مهندسان مستقر در عراق، چهره ره‌بر را نمی‌بینند بلکه تنها از طریق تلفن با او ارتباط دارند. اما ره‌بر تصویر آن‌ها را هم ‌می‌بیند و سعی می‌کند با ذکر این جمله «که چهره‌ی شما را دیدیم» به آن‌ها این پیام را منتقل کند که برای آن‌ها ارزش قائل است، و با این جمله که «از خوشحالی شما و موفقیت شما ما هم خوشحالیم» به آن‌ها بفهماند که مهم‌تر از کاری که انجام داده‌اند، «آن‌ها» و «خوشحالی‌شان» است که اهمیت دارد.
این جلوه‌ای از نکوداشت است: ره‌بر به خوبی با رعایت عامل «واقف بودن به تلاش‌ها و قدردانی» و «کامل کردن بازخوردها»، در مردمش ایجاد دلبستگی می‌کند.
فیلم:

۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۹:۵۸
امین تجملیان

بسم الله

چگونه می‌توان کارکنانی دلبسته به سازمان داشت؟ این سوالی است که سالیانی‌ست در ذهن مدیران سازمان‌ها و صاحبنظران و کارشناسان منابع انسانی به وجود آمده و هر کسی نسخه‌ای برای آن می‌نویسد:

- بعضی از اساس منکر لزوم دلبستگی کارکنان به سازمان هستند: همین‌ مقدار کارمند کارهایی که از او خواسته شده و برعهده‌اش قرار گرفته را انجام دهد، کافی است. او کار می‌کند و سازمان خدمات او را با پول جبران می‌کند. دیگر نیازی به دلبستگی کارمند به سازمان یا بالعکس وجود ندارد. این داستان‌ها مال کتابهاست و کتابهای داستان، مال بچه‌ها!»

-بعضی معتقدند که کارمندان باید از سازمان رضایت داشته باشند؛ از دید آن‌ها رضایت شغلی موجب افزایش بهره‌وری در کارها می‌شود: «این یک معامله دو طرفه است: سازمان باید به رضایت کارمندانش توجه داشته باشد و تلاش کند آن‌ها را راضی نگه‌ دارد چرا که کارمند راضی، کارمندی بهتر و بهره‌ورتر است و کارمند بهتر به معنای سازمانی بهتر و مولدتر است»

- بعضی دیگر اما نظری متفاوت دارند: «تنها و تنها از رهگذر داشتنِ کارمندانی دلبسته و دلداده به سازمان است که می‌توان امید به ارتقای جایگاه سازمان و دستیابی به اهداف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن داشت. سازمانی که فاقد کارمندان دلبسته باشد، به معنای واقعی کلمه یک سازمان نیست؛ بلکه محلی است برای امرار معاش و گذران عمر کارمندان و مدیرانش!» 

یکی از افرادی که به طبقه‌ی سوم تعلق دارد پاول مارسیانو است که کتابی تحت عنوان:

«Carrots and Sticks Don’t Work (Build a Culture of Employee  Engagement with the Principles of RESPECT» (دانلود +)

نگاشته است.

Carrots and Sticks Don’t Work


کتابی جمع و جور و کاربردی که خوشبختانه به زبان زیبای فارسی هم -به خوبی- ترجمه شده است (خرید +). او در این کتاب معتقد است که اگر مدیران سازمان به ۷ عامل:

-Recognition (واقف بودن به تلاش‌ها و قدردانی)

-Empowerment (توانمندسازی)

-Supportive feedback (کامل کردن بازخوردهای حمایتی)

-Partnering (شراکت)

-Expectation (نشان دادن انتظارات)

-Consideration (درک کارکنان)

-Trust (اعتماد)

پایبند باشند، می‌توانند کارکنانشان را به سازمان دلبسته کنند. از سرکلمه‌ی این ۷ عامل، کلمه‌ی Respect حاصل شده و به بیان دیگر نویسنده معتقد است که اگر مدیران به کارکنانشان با تمام وجود احترام بگذارند، دلبستگی کارکنان به سازمان را تقویت کرده‌اند. خوشبختانه مترجمان کتاب نیز با سلیقه و تیزهوشی و باریک‌بینی، معادل «نکوداشت» را با استفاده از سرکلمه‌های ترجمه‌ی این ۷ عامل، برای Respect انتخاب کرده‌اند.

با این تفاسیر به نظر می‌رسد بتوان مهمترین وظیفه و کارکرد بخش «منابع انسانی» در سازمان‌ها را ایجاد فرهنگ «نکوداشت» در سازمان دانست. نام این وبلاگ هم به همین خاطر «نکوداشت سرمایه‌های انسانی» انتخاب شده است!

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۹:۲۷
امین تجملیان